در تئاتر قدرت نظامی جهانی، کمتر مقایسه‌ای به اندازه این دو کشور—ایالات متحده و ونزوئلا—حساسیت‌برانگیز یا سیاسی‌تر به نظر می‌رسد. یکی از آنها نماد قوی‌ترین ارتش جهان است که با ترلیون‌ها هزینه دفاعی و دهه‌ها حکمرانی جهانی شکل گرفته است. دیگری یک قدرت منطقه‌ای است که تحت تحریم‌ها، بحران اقتصادی و دولتی که ارتش را نه تنها به عنوان یک نهاد دفاعی بلکه به عنوان ستون اصلی بقای سیاسی می‌بیند، مبارزه می‌کند. با این حال، هر دو ارتش چیزی جالب درباره کشورهایی که خدمت می‌کنند نشان می‌دهند: چگونه پول، ایدئولوژی و هویت معنای قدرت را شکل می‌دهند.

قدرت و ماشین‌آلات

ارتش ایالات متحده به عنوان یک معجزه تکنولوژیکی شناخته می‌شود. آن دارای ناوگان‌های هواپیماهای پیشرفته، خودروهای زره‌ای و سلاح‌های هدایت‌شونده دقیق است که می‌تواند قدرت را در چند ساعت به سراسر جهان پروژه کند. هر عملی با ماهواره‌ها، سیستم‌های هوش مصنوعی و شبکه‌های لجستیکی پشتیبانی می‌شود که غیرممکن را عادی می‌کند. تأثیر پنتاگون فراتر از میدان جنگ است—it dictates innovation, industry, and even pop culture.

در سراسر کارائیب، ارتش ونزوئلا در یک واقعیت متفاوت زندگی می‌کند. کمبود منابع و انزوای سیاسی به آن اجبار به تطبیق داده است. بسیاری از سلاح‌های آن به دوران سرد جهانی بازمی‌گردد، یک ترکیب از واردات اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده که با هوشمندی و نه با وفور نگهداری می‌شود. آموزش، که زمانی بر اساس اصول غربی بود، اکنون با ابتکار عمل محلی و تأثیرات روسیه و کوبا ترکیب می‌شود. با این حال، نماد ارتش در ونزوئلا بسیار مهم است. نه تنها یک ارتش بلکه یک ستون از استقلال ملی و ثبات رژیم است—یک قدرت در درون دولت که ثبات را در میان بحران‌ها تضمین می‌کند.

جداول مقایسه

ارتش‌های متفاوت، مأموریت‌های متفاوت

برای ایالات متحده، قدرت نظامی هم دفاعی است و هم دیپلماتیک. سربازان آن در سراسر قاره‌ها خدمت می‌کنند، معاهده‌ها را اجرا می‌کنند، کمک‌های انسانی ارائه می‌دهند و نظم جهانی را شکل می‌دهند که توسط منافع آمریکایی شکل گرفته است. لباس فرم آن نمادی از حرفه‌ایسم و دسترسی جهانی است.

برای ونزوئلا، لباس فرم وزن متفاوتی دارد. سربازان آن به عنوان محافظ ایدئولوژی به اندازه محافظت از سرزمین عمل می‌کنند. وفاداری ارتش به دولت تعادل سیاسی را تعریف می‌کند، آن را هم محافظ و هم معامله‌گر قدرت می‌کند. مراسم‌های نظامی آن‌ها نه تنها آیین‌های جشن، بلکه اقدامات مقاومت هستند، نه تنها نشان‌دهنده استقامت، بلکه در مقابل فشارهای بین‌المللی.

تکنولوژی در مقابل استقامت

چیزی که این مقایسه جالب است نه تنها تعداد است، بلکه فلسفه است. ارتش ایالات متحده محصول نوآوری، هماهنگی شرکت‌ها و سرمایه‌گذاری عظیم است. ربات‌ها، بمب‌افکن‌های مخفی و ماهواره‌ها یک صحنه جنگی بسیار پیچیده ایجاد می‌کنند که به مرز علمی-تخیلی می‌رسد. در مقابل، ارتش ونزوئلا استقامت و تطبیق را نشان می‌دهد. آن‌ها تعمیرات را خودشان انجام می‌دهند، عمر سلاح‌های قدیمی را طولانی می‌کنند و با ایدئولوژی و نه با لوکس، وفاداری را پرورش می‌دهند. این یک مطالعه در این است که چگونه نیاز می‌تواند استقامت را شکل دهد.

عکس‌العمل فرهنگی قدرت

فرهنگ نظامی آمریکایی سینمایی است—یک نمایش از دقت، از پروازهای هوایی در مسابقات سوپر بال تا تبلیغات جذب سربازان با موسیقی ارکسترال. نسخه ونزوئلا به شدت سیاسی است، از طریق لباس‌های فرم، آهنگ‌ها و پخش‌های ملی‌گرایانه به هویت ملی بافته شده است. در حالی که یک ارتش خود را به عنوان محافظ جهانی معرفی می‌کند، ارتش دیگر خود را به عنوان سپر انقلابی قرار می‌دهد.

مقیاس واقعی قدرت

تنها تعداد نمی‌تواند ماهیت قدرت را فهماند. ایالات متحده دارای دسترسی بی‌نظیری است، اما با این حال با تناقضی مواجه است که در هر بحران جهانی گیر کرده است. ارتش ونزوئلا، اگرچه منابع محدودی دارد، قدرتی درونی دارد که سربازان واشنگتن نمی‌توانند تصور کنند—قدرت در سیاست، اقتصاد و ساختار اجتماعی.

در نهایت، مقایسه این دو نیرو مانند مقایسه زبان‌های مختلف حکمرانی است. ایالات متحده با ماهواره‌ها و ناوگان‌های هواپیمابر صحبت می‌کند؛ ونزوئلا با ایدئولوژی و استقامت پاسخ می‌دهد. هر دو کشور خود را به خوبی نشان می‌دهند—one که به پروژه کنترل علاقه‌مند است، دیگری که به حفظ استقلال.

و در میان این دو افراط، حقیقت بی‌پایان قدرت نظامی قرار دارد: نه تنها درباره سلاح‌ها یا تعداد است، بلکه درباره داستانی است که یک کشور درباره قدرت برای خود می‌گوید.

Permanent link to this publication: